گرچه زن ها  در تاریخ ایران و حتی جهان از وجهه اجتماعی برخوردار نبوده اند اما در پشت پرده همواره ادارای اقتدار بوده بسیاری از امور حکومت را رهبری می کرده اند چه بسیار پادشاهانی که در عین اقتدار مقهور یک زن بوده از او حرف شنوی داشته اند. نمونه یکی از این شاهان ، ناصر الدین شاه است که کاملا تحت تاثیر تفتین مادر خود ، مهد اولیا بود چنانکه صدر اعظم خود را به خاطر فتنه های این زن به امر به کشتن کرد  و همین شاه با داشتن حرمسرای گسترده که انواع و اقسام زنان را در ان نگاه می داشت ، دل در گرو یکی از این زنان به نام " انیس الدوله" داشت . انیس الدوله زن زیبایی نبود اما با محبت خود چنان دل شاه را به دست اورده بود که از هیچ چیز برای او دریغ نمی کرد . در قسمتی از خاطرات ناصر الدین شاه که در سفر به فرنگستان نوشته به نکته جالبی بر می خوریم که شاه با ان عظمت از دوری زنی مثل انیس الدوله گریه می کند. این امر نشانگر این است که خداوند قدرتی در زنان به ودیعه گذاشتته که به واسطه ان می توانند نه تنها دل سخت ترین مرد بلکه دنیا را تسخیر کنند :« امروز بنا شد انیس الدوله و حرم از اینجا (مسکو) فردا بروند تهران ، با ساری اصلان و میرشکار و...انیس الدوله راضی نمی شد گریه می کردند خیلی به ما بد گذشت خیلی سخت اگر همراه می بردیم برای جا منزل ، کالسکه ، کشتی نشستن ، اشکالات داشت اگر بروند تهران دل ما می سوخت بسیار بسیار بد گذشت وقتی انیس الدوله اینها می خواستند بروند زیاد گریه کردم و انها هم گریستند اوقاتم بسیارتلخ شد .»