ماه رمضان همواره از پس از اسلام یکی از ماه‌های مورد توجه مسلمانان بوده است به ویژه ایرانیان با آداب خاصی از این ماه استقبال کرده و سپس آنرا تودیع می‌نمودند. این ماه بعلت ویژگیهایی که داشته ،مغضوب و محبوب بسیاری از شعرا قرار گرفته که هر یک برای خود دلیل داشته‌اند در دوره‌های مختلف ادبیات فارسی، همراه با تغییرات مذهبی که در مردم بوجود آمده، وضعیت شعر نیز با همان تغییرات عوض شده و این تغییرات بطور مستقیم در شعر تأثیر گذاشته است. چنانکه می‌بینیم در عصرهای اولیه پس از اسلام پایبندی به دین و قواعد شرعی کمتر است و هرچه جلوتر می‌آییم به تفید بیشتری برمی‌خوریم به همین ترتیب نگاه شعرا به رمضان دچار تغییرات محسوسی است . تقریباً تمام شعرا در شعر خود از رمضان و تبعات آن گرچه در بیتی باشد یادی کرده‌اند. در دورة سبک خراسانی شاعران درباری شادخوار و مطرب‌ بوده‌اند و رمضان با حال و هوای مذهبی که ایجاد می‌کرد در سطح دربار و جامعه سکون و رکود به بار می‌آورد.از این پس در روزهای ماه رمضان به نگاه شاعران به ماه رمضان در سبک خراسانی ، عراقی و هندی می پردازیم.

 رمضان درسبک خراسانی

شعرای سبک خراسانی چندان پایبند دینداری نبوده، گرچه رمضان را گاهی ستوده‌اند، اما عید را بیشتر پسندیده و به آن خوشامد گفته‌اند و غالب این شعرا روزة خود را با شراب ناب گشوده و عید را علامت شرابخواری دانسته‌اند. اینچنین است که در این دوره عید فطر، یکی از بهترین و شادترین اعیاد است و موسم شادخواری و شکستن پرهیز رمضان.

رمضان در این دوره ماه توبه است اما این توبه در ظاهر امر و برای تقیه است و اگرنه تائبان برای آمدن عید و از سر گرفتن کار خود روزشماری می‌کنند و چشمشان به هلال عید است که کی درآید.

از میان شعرای سبک خراسانی انوری را می توان دوستدار رمضان دانست .انوری چنانکه از اخلاق و اشعارش برمی‌آید کمتر به ستیز رمضان رفته است و حرمت آنرا نیز فرو نگذاشته است.

                  مرحبا نوشدن و آمدن ماه صیام

                                           حبذا واسطة عقد شهور ایام

انوری برخلاف سایر شعرا که عید فطر را تبریک می‌گفتند ماه رمضان را تبریک گفته است.