بیدار نمی شود. نگرانم برایش. مرده یا خودش را به خواب زده، نمی دانم. عجیب است؛ بعد از اینهمه سال که در کنار هم بوده ایم نمی شناسمش.
آینه ای که جلوی صورتش می گیرم بدجوری از بخار نفسش تیره می شود، یعنی که زنده ام ولی نمی خواهم بیدار شوم، ولم کن! ولش می کنم، می دانم دیگر از این «دل» کاری بر نمی آید!
نـــالم از دست تو ای نـــاله که تاثیــــــــر نکــــــردی
گر چــــه او کرد دل از سنگ تو تقصیر نکــــــردی
شــــــرمسار توام ای دیده از این گریـــــه خــــونین
که شدی کور و تماشای رخش سـیر نکــــــردی
ای اجل گر ســـر ان زلـــــــف درازم به کــــــف افتد
وعده هم گر به قیـــامت بنهی دیــــر نکـــــــردی
وای از دست تــو از شیوه عاشـــق کــــــش جانان
که تو فرمــــان قضــــا بودی و تغییــــر نکــــــردی
مشکل از گیـــــر تو جــان در برم ای ناصح عــــــاقل
که تو در حلقــه زنجیـــــر جنون گیـــر نکــــــردی
عشق همدست به تقدیر شد و کار مرا ساخـــــت
برو ای عـــــقل که کاری تو به تدبیــــر نکــــــردی
خوشتر از نقش نگاریـــن مــــن ای کلـــک تصـــــــور
الحق انصــــاف توان داد که تصویــــــــر نکـــــردی
چه غروری است در این سلطنت ای یوسف مصری
که دگـــر پرسش حــــال پدر پیــــــــر نکـــــــردی
شهریـــــارا تو به شمشیـــــر قلـــــم درهمــــه آفاق
به خدا ملک دلـــی نیست که تسخیر نکــــــردی
